هم از نقطه نظر داخلی و هم از نظر سیاست خارجی نهادهای منتسب به رهبری و طیف بزرگتری از اقتدارگرایان و اصولگرایان دارند وارد مبارزه با آقای روحانی میشوند.آقای روحانی اگر بخواهد در تمام این موارد سکوت کند و مسائل را با مردم در میان نگذارد و به هر حال از خودش اقتدار و قدرتی نشان ندهد؛ با شکست مواجه خواهد شد.

به نظر نمی رسد مسئله اصلی کنونی ایران اولویت دادن به سیاست داخلی یا خارجی باشد، به هرحال آقای روحانی آمده تا مسائل داخلی و خارجی، هر دو را با هم حل کند.اولویت دادن به کاری هم به معنی زمین گذاشتن بقیه کارها نیست. الان در سطح خارجی، مذاکرات آغاز شده و تبادل نظرهایی ظاهرا تاکنون مثبت انجام گرفته و امید میرود ظرف شش ماه تا یک سال آینده به یک نوع توافق با آژانس بین المللی هستهای برسند.
در سطح داخلی کارها بیشتر جنبه نمادین داشت. عده کمی از زندانیان که مدت کمی از دوره محکومیتشان مانده بود آزاد شدند ولیکن در این زمینه اقدام بیشتری نشده است. حصر بجای خود باقی است و دست از اهانت به آقایان موسوی و کروبی برنمی دارند.
مشکل اینجاست که آقای روحانی در داخل دستش بسته است و امکان مانور زیادی ندارد. یکی از مه مترین موانعی که در مقابل آقای روحانی قرار دارد دستگاه قضایی است.
همانطور که میدانیم در دستگاه قضایی، آقای لاریجانی منصوب رهبری است و نمیتواند بدون مشورت و نظرخواهی از ایشان رفتاری از خود بروز دهد و کاری که امروز دستگاه قضایی که آن را ویرانه نامیده بودند انجام میدهد کماکان در جهت خنثی کردن کارهایی است که روحانی قول انجامش را داده بود؛ مانند ایجاد تنش و سرکوب بیشتر در داخل که نمونههای مختلفی از آن را به راحتی میتوان دید.
اظهارات آقای محسنی اژه ای در مورد عدم مجاز بودن فعالیت کانون صنفی روزنامهنگاران یا بستن روزنامه بهار یا عدم مجوز فعالیت حزب مشارکت اسلامی بخشی ازهمین قضیه است.
سرکوبی که قوه قضاییه در برابر حمله ناجوانمردانه ای که به مرزبانان ایرانی شده بود انجام داد یعنی اعدام یک سری قاچاقچی بلوچ به عنوان «خونخواهی» اصلا در شان یک دولت نیست. برای یک دولت چنین کاری جنایت شمرده می شود و درحقیقت نوعی گروگانگیری و گروگانکشی است.
این اقدامات در سطح داخلی جوی را به وجود میآورد که پیشبرد گام به گام مسائل و باز کردن فضا به صورت مسالمتآمیز و از بین بردن تنش ها را غیرممکن میکند.
هم چنین در زمینه سیاست خارجی هم کارها را مشکل میکنند مثلا الان به قول خودشان یومالله سیزده آبان را میخواهند به زودی جشن بگیرند. در حالی که امریکا بابت کودتای ۲۸ مرداد از ایران عذرخواهی کرده است. دفتر تبلیغات اسلامی که الان اسمش شورای تبلیغات اسلامی شده و رئیس آن را هم رهبر تعیین میکند و وظیفهاش هم مطابق اساسنامه این شورا این است که منویات رهبری را اجرا کند تصمیم دارد روزی را به نام سیزده آبان با شعار مرکزی مرگ بر آمریکا تدارک ببیند .
این کار یادآور زمانی است که آقای رفسنجانی روی کار آمد و میخواست گشایشی در رابطه خارجی به وجود بیاورد، در این مورد صحبت کرد و گفت که ما نمیخواهیم چنین مراسمی بگیریم و فکر نمیکنم چنین مراسمی برگزار شود.
حالا میبینیم که سالها بعد در حال تدارک دیدن برگزاری چنین مراسمی با شعار مرکزی مرگ بر آمریکا هستند و طبیعتا این امر به نفع پیشبرد سیاست خارجی آقای روحانی نخواهد بود.
ضمنا نه تنها عده زیادی از اقتدارگرایان از قبیل آقای نقدی و برخی امام جماعات از این قضیه پشتیبانی میکنند، بلکه در درون اصولگرایان هم افرادی مثل باهنر یا محسن رضایی نیزمیگویند مراسم این روز با شعار مرکزی مرگ بر آمریکا باید برگزار شود. یعنی طیفی از اصولگرایان و اقتدارگرایان میخواهند پیشبرد سیاست خارجی آقای روحانی را دچارمشکل کنند.
پس از دو جانب هم از نقطه نظر داخلی و هم از نظر سیاست خارجی ما میبینیم که نهادهای منتسب به رهبری و طیف بزرگتری از اقتدارگرایان و اصولگرایان دارند وارد مبارزه با آقای روحانی میشوند.
آقای روحانی اگر بخواهد در تمام این موارد سکوت کند و مسائل را با مردم در میان نگذارد و به هر حال از خودش اقتدار و قدرتی نشان ندهد؛ با شکست مواجه خواهد شد.

Pegah-va-Rouhani

خانم پگاه آهنگرانی را که جزو ستاد تبلیغاتی ایشان بوده - و عکس دیدار آن دو که با خنده و خوشحالی با هم روبرو شده اند هم منتشر شده است- دستگیر کرده اند و مادر او گفته است که به او حکم زندان داده اند و این کار خود نوعی شکستن اقتدار رئیس جمهور است.
وقتی رئیس جمهور در مقابل قوه قضاییه نایستد و مسائل را با مردم مطرح نکند و به هرحال مشکلات را در میان نگذارد به نظر من سرنوشتی جز تدارکاتچی در انتظار او نخواهد بود.

این نوشتار به صورت گفتار شفاهی شکل گرفته است.